26/3/24

Pirineo marino.

 



 



Emergieron de un mar tropical sometido

nostalgias calizas de fondos marinos

conchas bajo la arena de los caminos

esqueletos náufragos de mar desterrado. 

 

Corales sobre polvo desolados, erizos desarmados

caracolas mudas sin rumores ya de olas sugeridas

algas empapadas de luz sobre piedras calcinadas

marinas fábulas para yayo, minerales desalmados.

 

Proas de roca surcan tus selvas, verde océano entre nubes suspendido

impulso desmedido, tempestad de peñas, puertos y riscos elevando

brisas de aromas de pino, boj y aliaga como yodo de tierra aventando

oleaje altivo de espumas nevadas, algas de musgo, firmamento compartido.

 

Aire de puerto tintineante de mástiles de esquilas el silencio delatando

pirineo anegado de montaraces habaneras a orillas de mares apresados

corazones lejanos te habitan, alta tierra salada de lágrimas y ojos contenidos

pecho antiguo duro y bello de estelas abiertas bajo quillas de adioses surcando.

 

Aguas rotas en busca de salidas , caminos verdes, blancas heridas

a la llamada del llano por fozes valles y barrancos bajan ateridas

dejando atrás avalancha de horizontes para al fin acostarse dormidas

ibones y neveros, dulces aprendices, ya llegan Ebro a salinas bienvenidas.        

 

Aguas de Pirineo , -agua para el erial, trigo para el barbecho-

mandadnos cuando podáis unas letras en nubes mensajeras

sosegadas letras sin el furor candente de tempestades y tronadas

por aquí todos bien, vuestra familia que tanto os quiere…

 

Hielo, granizo, nieve, lluvia, boira…tres estados cien maneras

id, llegad, y por el cielo, volanderas, volved, volved pronto de la mar.  


25/3/24

Edith Piaf - Hymne à l'amour

 

Himno de enamorados es tu voz

luz de resistencia para un Noviembre

en un París tiritando en tus erres

ante tantas proclamas invernales.

 

Himno rasgado para reductos de libertad

playas ocultas germinando Mayos urbanos

patrias gestantes de amparos maternos

brazos tostados al encuentro, pan compartido.

 

Eres música…y París…patrias universales

de amantes bajo banderas floreadas de vestidos

estampados para tardes soleadas de posguerra,

eres amanecer rasgando en jirones de luz

la noche de tu cantar al amor de todo tiempo.

 

Palabras al amor, terca simiente escondida

bajo los campos desolados de la historia…

germinando sin cesar sus victorias de labios

cotidianos contra inviernos de sangre al acecho.

 

Valientes amantes adelante, carne de cañón hacia la

única victoria posible. Adelante entre trinos de arrabal,

marchad hacia la inmensidad celeste aún por surcar

recitando tristes versos, entonando gorjeos de pecho herido,

cantando los viejos himnos de una misma sangre enamorada.

 

Toda tú hecha de voz,

del redoble de la bohemia

del fragor de los amantes

del rasgar del acero

del rumor de espigas

de acordeones, de París…

 

En ti el amor me escucho…

entre alas de violines y una voz rota elevándose.


Crónica cotidiana.


 


 


Nos conocimos en un azar de miradas

a la luz virginal de nuestra añorada prehistoria

en esa mañana fugaz repleta de  presentes

hoy conjugados en pasado apesadumbrado.

Juventud por breve nunca dos veces buena.

 

Y nos fuimos tejiendo como un nido

con los sarmientos de los trabajos

la broza de la vida, maraña de temores

la borra de mis risas y tus besos de felpa.

Nido fecundo donde dos ángeles se vinieron a posar.

 

Tú traías un ordenado equilibrio de pies en el suelo

y siete capas que escondían tu sensibilidad de niña

yo un borgil de caricias, un destino de cercanías

y tramas de entusiasmos en cotidianas urdimbres

Ambos un tenaz ir y venir al árbol de nuestros días.

 

Hoy asimetría perfecta son nuestras alas de la mano

manos nido, pájaro, mismas manos emigrando al sur todavía

y mientras el tiempo va escribiendo sus signos en los espejos

de la mano contra fríos otoñales seguimos en este amor de plumas.

Juntos acurrucados bajo la desconcertante luz del trueno de la vida.

Chuanyón.


 




Nos dejaste sin una razón para el alivio

una excusa para el consuelo, un al menos…

un beso, un adiós, una gracieta somarda

un porqué de mentirijillas, un rastro de certeza…

sólo un dolor desconcertado, un crujir de caparazones.

 

Nos dejaste en tu Zaragoza fatal labordetiana del amor-odio

destino profético de tantos como tú en busca de amparos

 Cheposlovaquia que, resistente a la intemperie, llegaste a amar…

amar en sus días de banderas cuatribarradas en arrebato de cierzos

amar en sus noches de garitos refugio para las buenas ánimas perdidas.

 

Nos dejaste…extraño reflejo de sobras en luces…, nos dejaste…

Tu muda invernal atrapada entre nuestros paisajes

cartografías de sendas celestes para noches de verano

epistolarios caligrafiados en el aire con sabia de chinebro

cartas náuticas de efervescencias ondulantes de peluche y jisca

proyectos constructivos de castillos inexpugnables de andar por casa  

glosarios sobre sincronías de luciérnagas de vino y fuegos de resistencia

partituras para metales, mucha barra y pixadeta-blues bajo cielos de armonías

diccionarios de voces, miradas, silencios, dobles sentidos y parolas de fumo

isobaras prietas de aromas templados prediciendo tardes de badina y sol

memorias que ordenamos como podemos en el hueco que dejan las ausencias… 

 

Y nosotros todavía por aquí con billete de ida y vuelta en el país de las despedidas

como torpes mariposas nocturnas vamos libando la luz temblorosa de nuestros días

y al encuentro de cualquier amparo nos convocamos para celebrar lo que amamos

queriendo creer, antes de que por a chaminera escapen ta lo tellau, en dulces cercanías

 y así, en un batir de alas maquilladas, orbitamos soles, lunas y entretenidos sucedáneos.


Tú estarás por La Peña irrenunciable que soñabas

forjando atardeceres heridos de muerte cada tarde

mallando en la fragua, sangre agua y fuego , de la Gorgocha

o con los de Casa compartiendo chistes e irreverentes sintonías

en un Chamblán inalcanzable desde nuestro tiempo a contracorriente…

y en la contundente presencia caliza abierta por el tesón del tiempo

que haces tuya sólo con que levantemos la vista al sur, verde oleaje,

escorzo de avalancha de horizontes a la fuga ocultando al mundo tu tesoro compartido.

24/3/24

TU RISA

 






Tu risa es la mejor letra escrita en la música de tus ojos

ondea libre en tu cara celebrando la fiesta del mirarnos

y en ella te asomas radiante de brío para despejar las sombras

y en ella se convocan ecos verde musgo de marinas caracolas   

y en ella te elevas en un batir de alas ascendiendo desde tu pecho.

 

Eres tú contándote en sincero clamor nacido antes que las palabras

es tu risa  el éxito del verso escondido y cotidiano que sobrevive en ti

es tu risa ventana del verso cotidiano que escondido mantienes en ti

es tu risa la cara iluminada de tus planetas brillando a raudales por tu boca

es tu risa fiesta libertaria por tu soñada lucha victoriosa sobre el hastío

es tu risa mi mejor paisaje en las noches templadas de tus agudas armonías.

 

Porque en ella te muestras, te revelas, vences, contagias y amas

porque cuando ríes es tu boca torrente de lunas y manantiales secretos

porque es en sus aguas donde podemos desnudar el alma hasta encontrarnos

porque existe el llanto seamos ahora el susurro efervescente de las espigas. 

 

Deja que disfrute el triunfo de tu carcajada, provocarte mi anhelo de sentirnos

deja que mi pecho se llene de tus brisas, serte útil con mis payasadas renovadas

deja que beba el rumor de tus profundas aguas rompiendo contra el silencio 

deja, en fin, que me salve en el victorioso vino compartido de nuestra alegría.    

23/3/24

62 VUELTAS AL SOL 06-O4-62/24

 



 



Me felicito por este mi nuevo Abril de  pares sin nones

62 años de sumas y restas relativas  sin apenas certezas absolutas,

inexacta es la ciencia del vivir con sus incógnitas por resolver   

rojas renuncias, granas carencias, verdes gratitudes, amores azules…

hasta llegar a este mi presente de himnos de gratitud y alegrías de resistencia.

 

Si hubiera sido  taxidermista de mis vivencias   

o coleccionista de las mariposas nacidas en mis primaveras

o poeta notarial de todo registro de amor que aun hoy me asombra

o compositor de armonías para el arrebato en favor de la luz de tus días

hoy te mostraría vitrinas, versos, partituras, el poso concentrico de mis días.

 

Pero hoy soy savia renovada que fluye por mis vetas de almendro en flor

y desde mi tronco que ahora cura sus heridas con lágrimas de resina

me abro paso tomando de nuevo el único camino hacia el nuevo amanecer   

y renegando de tanto invierno baldío en aras de otro tiempo por llegar

broto verde y tierno a la luz cegadora de este Abril y al rigor de los cierzos. 

 

Brotando en azules, rompiendo sin nostalgias mis inviernos

así encontrará la calima del tedio  mi pecho agitado e incesante

firme resistiendo bajo banderas de pétalos y causas del color de tus ojos

rebelde para un nuevo tiempo, recuperado para el desafío de cada amanecer

convocando a todos allá donde esteis a una orgía de pétalos nunca tardía.

 

Sombra verde cuando la vida queme, rama para pájaros nocturnos

fruto verde, cofre con sorpresa, piel de canela, sonrisa de nácar

corazón tallado por ciclos celestes contra la brutal aspereza del tiempo

latente flor al acecho de primaveras cuando el hielo se imponga…

 

Así quedo, en el aire que lleva y que trae, en este cosmos de órbitas circulares.

CAMINO DEL TRABAJO

 







En un primer aleteo de gorrión de plaza recoleta

en su indefensión acolchada de chapa pedaleo

recogiendo los maduros primeros esplendores al pasar

con mi orgánica sincronía de impulsos por volar

sobre su mecánica sincronía de impulsos por avanzar

burbuja de hojalata, forcejeando con el asfalto al subir

volando, entre mil besos estrellándose en mi cara, al bajar.

 

Y entre bofetadas de humo reciente del aire soy

y del alma del paisaje respiran mis ojos

todo en él me empuja, me lleva,  me recorre

y de la tierra  sólo tomo aquello que es vida

y el leve equilibrio que el impulso sustenta.

 

Desde mi bicicleta te saludo ciudad de inercias de plomo…

de cruces de miradas amigas te quisiera

de stops de agobios y de asfaltos de felpa…

camino del trabajo te recorro Iruña en esta hora primera

en la que apenas despiertas, sin saberlo, tan bella.

TUS BESOS

 


El beso en su silencio es poema perfecto

exacta, libre, concisa expresión de amparo

precisa síntesis de lo dicho o por decir

es decirlo de otro modo, lo sabido sin decir

es la intensidad de tus labios de salvamento

con la densidad del inmaterial estado de la materia  

donde nada sobra ni falta en esta simbiosis del nosotros.

 

Beso soñado, ya bajo el polvo del tiempo acumulado…

como soñada fue tu boca de ternuras inexpugnables.

 

Beso primero, preludio vivo en lo que fue su recuerdo…

como primera fue la magia donde ya sólo podía ser en ti.

 

Beso cotidiano para que en tus días, a contracorriente del tiempo,

vayan germinando…

los suspiros azules del beso soñado bajo lunas de deseo

mil primeros besos llenándote la boca de amarillos aleteos

y sementeros de certidumbres en tu piel por el tiempo labrada,

por el sol y la lluvia atemperada.

 

Paraíso de esencias  son tus labios

llévame allí de nuevo cogido de los labios

lléname de nosotros tras la seda cuarteada de tus labios.

4/3/24

Opiniones de encargo.




 Enjambres de palabras sometidas al humo editorial

en torno se arremolinan con marcial regularidad

zumbido del tiempo interpretando su rabiosa actualidad.    

 

Desde sus colmenas monárquicas las obreras

en rotativas arcadas antes de la primera luz

marciales se multiplican para su vuelo de un día.

 

Laberinto de ecos sin fin de canto de sirenas

pro-poleo reafirmante para conciencias amigas 

al jardín de Abril de tus ojos con su negra simiente llegan.  

 

Cotidianos relatos de compañía sirviendo el  desayuno

un poco de ira caduca, dogmas inmutables sin azúcares añadidos

verdad blanca y en botella, única y  simple, semi-desnatada de marca líder.

 

Hoy veo en el kiosko caos de aguijones,

miel mil certezas y restos de mil dudas yacentes....

 Entretanto la mañana compleja y cercana nos abre sus alas maquilladas de mariposa.

21/2/24

 De tornada pa escurruchar nuevos rampallos.

Fa buena cosa meses, a vida tan concietera,  que no me posaba  a escribir en este blog …jolio si en fará. Ni sisquiá he gosau ubrir este blog que agora parixe en as tres pedretas meyo amortau de mal zaguero o de novedat . No sé si l’he muerto pero a lo menos bien sarrenau que li dixau por no comboyar-lo como cal. Más vale que estoi que dengún ita a faltar nuevas entradas, porque a ta más mía ya s’hese rinchau de asperar-las .

 De cuan en vez me ha dau a fumada d’acotolar-lo de raso y sacar-lo de este embordiello tan rarizo y revisalsero que ye internet. Y ye que cuan me meto a leyer os poemas en aragonés  que fui calando, me meto un poquet mantudo porque me pienso que tenié muita barra pa amostrar-los asinas, a la mía traza, en basto y sin o grau de aragonés que caldría auto-exigir-me. No…si a delera ya yera buena ya ,y encara millor o sentimiento que m’empuxó a barafundiar de firme…pero as trazas…de leyer-me quasi me’n meto vergonyoso y lo dixo estar de camín.

Manimenos no m’en foi, que dengún no me mulla a orella y campo sólo por estos camíns, asinas que tampoco voy a sincusar-me, que tampoco ye ixo en estas envueltas .Ya deciba cuan empecipié o blog que a mia enchaquia no yera que escribir n’aragonés porque asinas me petaba y rai. Conque ta par d’alavez,  mesmo como agora,  no ye que un blog personal sin guaire vocación seriosa d’amostrar-se, como una goteta d’augua que chunto con atras miran de fer-sen  galocho…enta la mar azulenca de lo bueno.    

Agora que me’n torno lo foi por un nuevo esbarre enta debant goyoso de contar con l’aduya de una ortografía de l’aragonés y quiero agradeixer-ne a la academia.

 Pos ixo…a petenar , u a dondiar …ta do? T'an os prexinallos m’enfilen.

A veyer  si puedo apatrusquiar una miajeta tot esto…y ya me perdonarez cuan  m’entivoque.

26/4/20

HAIKUS PA ISÁ REMERANDO CUAN SE'N BAIXABA TA RIGLOS A FERRETIAR.

a Isá de ferrero, en alcordanza d’as suyas maitinadas cara ta Riglos.

Se me fan curtas
diezisiete silavas…
ni an pa encetar-te.
----------------------------------
Corderet , pastor…
garrampetas de borra,
mans de chinebro.
----------------------------------
Que luen be d’estar…
con sus lunes y mares,
o mundo enlá.
----------------------------------
Cuan marchan toz,
tierra de despedidas…
torna-ie l’angunia.
----------------------------------
Mallos de Riglos,
royisco o día se’n va…
forno de pan.
----------------------------------
Luzes de l’alba…
danzan colors con uembras,
Riglos s’enziende.
----------------------------------
N’o piet Firé
de caricachos pón
bien alto a frent.

PIRENHAIKUS

17 + 1 PIRENHAIKUS ( 5 + 7 + 5) . (+1 )

Rustil d’o sol…
en polvo griso s’afogan
as caracolas.

Erizos de mar
remeranzas calsinas
de un mar tropical.

Conchetas rusiens
salagóns y salitre
a mar que s’en fue.

Simiéns de buxo
en zerote burbut
bien luen plegón.

O zapo fito
a la luna se mira,
sol d’o suyo día.

Dos gusiluzes…
dos fierros a la par…
a luna ta Canfranc.

Flors d’almendrera
xambres de paixarelas
que l’airaz esbrúsa.

Canto de glera
al canto lo Gallígo..
no i-siente mica.

Purnas d’estrelas
emplindo tus ninetas…
a nuei s’amaga.

Claréya ya…
limpio cu-cú cu-cú…
o ye luz-luz.… ?.

Aspras osquetas
rallizos esbrecatos…
badinas…sol.

A craba roya
cascabillos pa uellos,
que te me miras?

Lera en tierra
alto n’o rafe bi yera
a boira plora.

L’aloda calla
se fa un silenzio pleno…
de zien gurrions.


Urmos al viento
esgrumas, verda luz
chugar-ie d’Anchels.

Muxón d’as nueis
me fas muit contento
sin tu saber-ne.

Tardada sora
Mormostiar-ie de riscla
crosta de pan.

Zarraus os uellos
perfeutas densidaz
aire…camino.











29/8/16

Antonier-Soduruel.

Resultado de imagen de cordero
Antonier (Cronica d'una acronía en una d'as vals de Soduruel).

Qualques ovellas correban o restollo radendo d'a tierra as bien pocas brancas verdas que agosto no heba puesto sumanciar. O restollo,- fumiando  polvo blanco, zafumau de luz rusient d'oro-, no yera que un piacet de mirallo encendiu do se miraba fito-fito lo sol.
A tarde tot l'empliba d'un espacio bien platero de claridat a caramuello solo mascarau por ixa soledat  preta y funda que se clava en o paisache y en a gargamela de qui se queda. Ixa soledat con o retrai d’una viella zoca d'almendrera bien enradigada, ixe tocón renegriu y terne en que a ormino se trepuza.
La envista gosaba querer recontar-me un mensache viello que me reculliba dende a suya uellada antiga. A escuitetas yo sentiba os sinyals que s'amagan en as piedras, en as botinadas  d'aire que pareixeba esbotar-se dende as tripas gorgollosas d'a tierra, en o mormor d'as cicalas... y a la fín en a figura d'Antonio... largo como yera en a mosquera.
As quatro crabas que teneba, morriando marguins u arrepinchadas a o canto d'as barzas cuentra lo fundo azul d'a tarde, guallardas, se me miraban a traviés d'as suyas inquietants ninetas de cascabillo vuedo. No en teneba más , ixe yera o suyo rabanyo que cudiaba con o conque de continar estando o que yera. A resta d'o ganau ya se l'heba sacau, qué hoder…que ya no adubiba a calzoniar pa tantas.
Antonier –Zarrapico le deciban porque yera chicorrón- , o viello pastor d'Anzanigo, dormiba chitau en una marguin de l'esbarre de Centenero con un corderet  acoflau entre as suyas mans de chinebro.
Aturau por os cans, o tiempo que tot l'enceta, l'heba acorau  un día sin atro mientres uitanta y tantos hibiernos y agora lo convoyaba y amorosiaba con garrampetas de lana blanca.
L'alda teneba plena de vida, blanca y tova, renovada… igual que una mai.…. Cuenta tu qué preixinallos podrían amprar-le os suenios baixo a gorreta verda de jondere. Estoi que gosaba dondiar barafundiando bien frescacho por atros leitos marinos encara por sulsir. Suenios a rebutir d'algas, caracolas, conchetas y carapazons fartos d'augua, sin res d'o polvo d'as de piedra que s'en trobaba por os camins. (Araba, no se creyeba con tot y con ixo, que a suya redolada estió mar).
En ixe mesmo inte dillá d’a zaguera envista qualques mundos enlá, as olas d'a mar terne sobateban as zagueras rallas y cinglas firme enreligadas ya con l'alma d'o mar.
Qué alpartau que yera lo mundo con os suyos lunes y os suyos mares. 
Soduruel, que bien cerqueta yeranos d'Ena, lo croxiraba y d’as suyas mans entreveradas , verde y soro, tierra y cielo redamaban a suya desinforme mosta de silencio rasinoso. Tot i consonaba sin que dengún en parase cuenta.
Astí lo deixé, m'en fue en un adiós que s'estirazaba sin crebar-se mica…
Antonier  yera enrestindo lo tiempo… soniando-se glera salobrenca debant d’un estranyo ociano prexinau. Debeba d'estar un mar gorgolloso, esgargallando esbruma blanca cuentra lo suyo peito pirinenco, muga bien pincha  amerada de tierra y mar .
Dimpués, quan s'espertase repropiando morra la mar, escurruchando a bota, a gargalet veyería atra vegada nantar, bien mandau por o tiempo, lo sol. 

Pero agora o tiempo, feba ya ratos que ya no bi-yera.

O corderet, que se lo miraba calmudo, se chipió de yodo y de sal.

12/9/15

VIN Y VERSO

Resultado de imagen de TONELES VIEJOS
D’ixo fa a-sabe-las  nuietz,
más que no m’entrefilaba,
que m’en puye meyo zorro
d’ixa amagata bodegeta
do lo tiempo bien largo s’acofla
gosando dixar-ie su poso de robín,
bafadas que transtornan lo cutiano
y royas alufras de nuevas  plenitutz.

Hue , o sol en mingua d’agüerro,
trepuzando al tentón i torno a baxar-ne…
y acucuto en un leco de negros silencios
que siento botiando en un laberinto de
 mirallos d’o revés…ye un barrunte de tierra,
 l’azogue encadau que me engalza cerrín
 asperando-me  asti baxo…..y  ye que abocinau t’allí marcho.
Por fer ta un costau ixa fosca fredor, talment croxide
iste tonel de luz, an que’n dentra tamién d’atros á espuertas…

Cal encender ixa sondormida bombilleta,
feble garrampa de inspiración, como un
moriciego  en a suya güembra espiguardau,
a veyer si esvolastriando me ilumina l’esmo…
y  trigo a clau buena, cepreno, empento, y ya i soi…


Cuenta tu tot o que coge iste peito :
o mor mor d’a quera… siente…
rancias esencias
enluzernadas barucas
empolvadas querenzias
trates aconortaus como caitos d’o cielo
esviellatos prexins
cestons a rebutir de vacíos
ceringallos pa banderetas y fer-te-ne fiestas.

Masiau que si, voi a uscar-ie rampallos de luz,
 uga cojón de gato entreverada de suenios y feitos,
y  ubrir con prou tiento as xetas de senera,
espirallar os espritos libres sin guaire prisa…
y catar si soi rancio, picau,  u pitarra…
puestar que siga aceto u farto de zarampancas…
pero si m’amanas o tuyo poziello t’ itaré un dedet
 d’iste vin de casa nuestra y madre viella, amerau d’aconorto.

Arabá que siga un gran vin iste que acubila o mio peito,
á lo menos á yo me ferá buena honra pa beber-ne á traguetz , espaciet,
en istas nueitz an que cuasi me pienso que apercazo un piacet d’o tiempo ...   
(U a una mala, si se m’estraga, lo dixaré estar, que ferá buena vez en bel guiso con tremoncillo).
Ita-te-ne firmes tragos, yes convidau,   anque cal  que lo trobes bel poquet aspro.

Dimpues, si te fa goyo, nos encubamos atra beroya cosecha de nuevos suenios. 

25/10/14

De buegas desinformes






Luego surtirá un fanzine de poemas n´aragonés que editamos en Iruñea, lo'n femos dende a colleta nabarra de fablans como un d'os quefers imposatos cara ta espardir o conozimiento d'sta luenga bezina. O libret , ateserato e pincho dica an plegón as perras, ye prou majo anque no tien garra ambiesta de fachendoso.
Sólo mos aganarba que siga una espiga més, puede estar que encara una miqueta berda, en o desinforme trigazal d'ista luenga. Sisquiá tos en faiga bella morisqueta en a tripeta.
Tos enanto a portalada. Buen prebo.     


Ista catafila de parolas que tiens en as mans se metioron en cantareta tramenando-ne camíns e  buegas-mugas-güegas-búas (O mesmo me se´n tien) an escomenzipian capiteros encara por esbrozar-sen. Cobaltos de silenzio que esnabeso por endrezeras que rancan de un peito e un parlache que fan un poder por continar traquetiando limpio esbiellar-se cuentra l´azeto d´o tiempo.

Si paraz cuenta, cuaternar poemetas n´aragonés ye fer-lo dende una dople intimidat.

De primeras a cuasi amagata delera de escribir en ista luenga sobatita por l´acotole de buena cosa d´o suyo espazio en ista soziedat de mercato. E dimpués, pa forro bota,  o berso, tamién en as no guaire besitadas marguins d´a misteriosa balgua d´o lenguache poetico. Intimidat que atamás mía pa días en tenebanos sin imprentar, pero que, por atro costau, m´afalaga de ufrir-la-te en ista fabla que fa garras por remanir en a baya d´a dinnidat que tot sentir e esprisión merexen.

Aragonés e berso en compaña no como lo zaguer siñal de angunioso romantizismo feito de piazers de recosiros. Estimamos millor que sigan bersos como buxetas que imos dixando en o camín de l´aragonés enta debán, chunto a tantisma de chen que tamién lo´n fa coboyando los nuestros pasos.  Parlache aragonés e berso fendo pacha concarando-ie en conchunta e á retepelo con l ´asabela mediocridat prosaica e demagochica que no se mira de ateserar, profés, custions niquitosamén minorizatas como istas.

Pero ixo rai, ni perreque ni zarrapita ni pón nos se´n da, lo´n femos asinas, mirando de campar por dembas enta nuebas ambiestas en ista luengua de buxo agostau que atamás d´ixo, gosará rebiscolar-se e rechitar, talmén, zanzeras fuelletas berdas en pachinas, retes, casas, eras, dembas, marguins, carreras….miaquemexio ta do en plegará á tamás de bels gubernáns.

Fer-lo-ne en a biella Iruñea, chunto a os mios compañers d´a Colla Nabarra de Fablans, ye atra d´as mugas que blincamos. Ista muga, agora cheografica, entre Nabarra e Aragón, que a ormino e por esferéns custions bi-esnabesamos sin parar-ne cuenta ni capir a reyalidat cultural, mesmo a Istoria, que nos achunta por denzima d´atrás enchaquias e custodias. Parlaches bascons ( Güe goyosamén  refirmatos anque encara fendo un poder por espardir-se e normalizar-se) , e romanzes charratos en as montañas e riberas bezinas (Istos en periglo d´amortar-se) que ta par d´alabez combibioron en una bastida de reconoxedura cultural mezcliza que os conzietos d´a Historia esbarroron en ista forca de luengas minorizatas.

Mos afalaga, pos, poder amanar-te de bella traza o conozimiento de la feta de l´aragonés como luenga que bi-esdebiene en berso, e asinas dar notorio pa espardir ista fabla que amenista fer-se serbir en o suyo enzerrine por a suya abandita dinnidat.

Abantar de saputo d´ista luenga u aponderar-me de cualsiquier traza, ye platero que no´n puedo, asinas que desincusar-me si cuan tos escribo no lo´n foi de traza y como cal. A grafia que agora foi serbir ye a que millor, por un casual, conoxco, pero ixo no quita pón pa ubrir-me ancho batalero t´atras, que totas surten, me s´entrefá, pa refirmar e amillorar ista casa nuestra ubierta e dibersa. O tiempo e, más que más, o buen esmo d´os fablans caldrán adempribiar a la fín a grafía que aduye á la amostranza de l´aragonés común sin de trestallos que de primeras chocan a qui empezipia. Puestar que dialeutals-por naturaleza- y grafías-por proposas- no sigan que o siñal de riqueza cultural d´iste pais aragonés de farinas de mal zernir. Jolio, que m´en boi como lo trillo por as piedras….      

Pos aquí somos… enzenegatos por istos mapas d´interior a rebutir de arrepinchatas buegas d´ixas que cal esboldregar en o nuestro esmo - E dixemos que sigan as buenas chens qui metan u i- saquen as atras güegas pa aministrar-sen millor-.

Blinca con nusatros, de buen implaz, os paretazos d´ a esconoxenzia que mos trestallan… biene ent´as berdas tascas d´iste chiquer cobalto de dibersidat an escomenzipian os amplos mapas d´isobaras.

Perque bi ha de cosas que continan dillá d´as buegas imposatas, sin de aconorto e limpio rebilcar-se,  femos iste treballo pa amostrar-te, sigas d´ande sigas, ista fabla que se fa serbir d´istos torpes bersos que acucutan bergoñosos a la funda luz d´as tuyas ninetas.

Prou, con ers tos dixamos…imos a beyer como baila Miguel si a dreitas u de rebés.                                                                                     


  Alifonso Otal -De ferrero-

28/8/14

Pixadeta blues




Ella en yo, inmensa de ninetas, m´en ye gritando,

e me´n fa barruntar una mena de intimo desafío,

e yo, ya en ella, me deluyo alibiau dica dixaparecer…

como t´o fuego, t´al augua, t´al aire, tierras d´a mía carne

ta la nuei, toda alma, fundo zielo que comboca, a ormino

me´n torno pa desbiellar, terne que terne, as mesmas

ambiestas que aponderan o miraglo que mos clama.



Azogue de mirallo ye a nuei, sublime arquiteutura

de espazios inacorables, cobalto feito d´os tuyos anelos,

os mios deseyos, de croxiras y sosiegos puyando-ie

á enzender reflexos estrelares e estar purnetas siderals.

Como alteras luminetas en puyan dica posar-sen-ie e fer-sen

cucar d´estrelas á rebutir, eraldos d´o sol, agullas que punchan

o esmo enzerteras…iste debe estar o zielo prometiu chapurniau

de presenzias, alufras e zertezas.



Te torno á trobar en tanto que me´n pixo dos bieretas,

á o leco de Xakira… astí bi yes… amagata seo d´altars

montaraces e coros de zapos e ranetas…con os mios piez firmes

en tierra, ent´alto a capeza, á toda bida truco, ensinificán,

en bel metá d´o tiempo, do lo espazio, negro cuco, se trafega…

dixo esbolastriar deseyos de terneza y armonía do toz a o cabo

benzamos, e me´n torno t´intro, ent´o baile an medran os goyos

por toz conqueraus.



 

Aquí tamién a nuei, en os brilos dende o entablidau

de faldas curtas de luminetas en a preta luz d´os fluoreszens

esfendiendo as buegas de lo zanzero blango d´o suyo cado,

en os secretos tobos zarquinazos d´as güelladas, en as minguans

lunas royas iluminando o que diz os zeños….

difuera, qui lo dizirba, os barrancos continan baxando,

os coniellos beilan, os ninos suenian…

Mil grichas esgarrapando alas de beire, cuculos clandestinos,

granotas barrenatas… siente-lis-ne….a nuei dixa espardir-ie as

remors sin garra estorbo, como seda en o zierzo a nuie tremola…

En as finestras molsa negra, o tiempo quedo, un mar que suenia...

a nuei que terne impera.

Ye l´esprito sin de mugas que bi´n ha entre tu y as tuyas lunas,

libre suenio… no´n dixes s´acotole cuan o dia á cuxirar-mos en torne.